Կար մի տղա, անունը Սուրեն, ապրում էր իր մայրիկի հետ, 7 տարեկանում նա իր ընկերների հետ բակում խաղում էր, և հանկրծ նա իր հեծանվի վրայից ընկավ։
Եկավ տուն, ձեռքի ու ոտքի վրա քերծված էր, իսկ տղան լաց էր լինում։
Մայրիկը քնքուշ ձեռքով նստացրեց տղային սեղանի մոտ, իսկ սեղանին տեղադրեց իր սիրելի ապուրը և տղան կամաց դրեց մի գթալ իր բերանը, և անյնքա՝ն համեղ էր, ոնց որ իր ամբողջ քերծվացքները կորան․․․․, և նա ասաց․
—Սա ամենից լավ ուտելիքն է։